In plaats van “strijd om handhaving” na 8 rondes “ASV 5 bijna kampioen”. Klinkt wat optimistisch maar was realiteit als die wedstrijd tegen de andere medekoploper wel onze kant op was gevallen. En daar zag het overigens lang naar uit. Maar goed, dat geldt natuurlijk ook voor de andere teams en geeft aan dat het dit jaar in klasse 4B heel dicht bij elkaar ligt.
Terug naar de wedstrijd op 22 maart j.l. tegen PSV Barneveld/DoDO 2. Met 7 thuisteams bijna volle bak in de Vlamoven. Licht tactische opstelling: Ben en Jacques op wit en Ivo nieuwsgierig doch zonder protest weer op zwart. Het zijn de vrijheden die een teamcaptain zich soms voor het grote goed permitteert.
In de groepsapp eerder de verwachting gedeeld dat ‘ze’ op volle sterkte komen en “er voor gaan” gezien het feit dat deze medekoploper slechts een half bordpuntje achter de nummer 1 staat. Ben en Steven ademen net voordat de klokken aangaan de juiste teamgeest uit. Niet laten intimideren en er gewoon weer voor gaan. Dreigend onweer is weer de voorspeller van een middag vol vuurwerk.
Roy had de op papier sterkst mogelijke tegenstander uit 4B verwacht. Die was echter naar zeggen aan het verhuizen zodat een ander elo-kanon aantrad. Verbaasde blikken van vriend en vijand die zagen dat Roy met wit door pressiespel zijn tegenstander oprolde zoals buurman Ruud treffend samenvatte. Ontwikkelingsvoorsprong, restrictie, openen stelling, koning in het midden houden en via een zwak kleurencomplex de laatste verdediging onmogelijk maken: na amper 2 uur en een hele gave pot ‘uit één stuk’ vond de zwartspeler het genoeg.
Ivo op zwart bleek ook ditmaal een prima keuze. Via Scandinavisch naar iets van Frans met een heerlijke loper op f5. Druk op de witte stelling houden waarna kwaliteitswinst volgde. Dames werden geruild en pionnen gesnoept. En ook hier ‘genoeg’. De trendbreuk van als laatste klaar zijn is hiermee een feit.
Ruud had het moeilijk. In zijn woorden ging het ‘bizar slecht’. En dat zal vooral invulling geven aan zijn gevoel van de verdrukking waarin hij al snel terecht kwam. Ruud kon zich niet losmaken en de tegenstander zorgde voor een kansloze nederlaag.
Ronnie was vooraf goed online opgewarmd door Michel. In een lastige KID-er met wit koos hij voor het thematisch doorschuiven van zijn c-pion. Dat kan twee kanten op en deze keer werd die helaas zwak. Wat resteerde was een eindspel met T+P+6 tegen T+P+5. We hadden er vertrouwen in. Het mag echter gezegd worden dat Ronnie’s tegenstander sterk voortzette en langzaam aan zijn voordeel steeds verder uitbouwde en de overwinning keurig naar zich toetrok.
Ben op wit een moderne Siciliaanse inslag na zijn korte rokade met g4. Dat pakte heel goed uit omdat zijn tegenstander opgezadeld werd met een zwakke dubbelpion op e6 en e5. De witte dame kwam via e6 op bezoek en met een toren via de open lijn was Ben’s koningsaanval niet meer te stoppen. Zijn tegenstander testte hem tevergeefs nog tot één zet voor mat. De blijdschap met deze overwinning na een iets mindere periode is begrijpelijk en mooi.
Een stuk voorstaan en toch het schip in gaan. Klinkt op zich als niet handig maar zo eenvoudig lag het bij Michel zeker niet. Na een wat mindere opening met zwart trok hij even later de stelling gelijk en won een pion. Een stukoffer tegen een pion volgde waarna Michel’s koningsstelling open ging. Dat pareerde hij goed. Wat resteerde was een ontzettend hinderlijke, en vooral gevaarlijke, coördinatie van de witte dame en paard. Zeker in combinatie met een vrijpion. Michel bleef een stuk voor, vond de ontwarring niet (evenals zijn toeschouwers overigens) en na dameruil liep de witte pion door. Ook hier kudo’s voor de witspeler.
Jacques had met wit sterke druk op de stelling en won een centrumpion met aanvalskansen. Zwart’s loperoffer bracht hem niets anders dan een eindspel met twee lichte stukken voor Jacques tegen een toren. Dat schoof hij keurig naar winst.
De korte samenvatting, ook van dit gehele stuk, is: “Steven, HELD!”. Nou ja, soort van. De opening kwam hij met zwart goed door, maar had in het begin van het middenspel moeite om zijn stukken goed neer te zetten. Piekeren over een pion pakken, niet doen en vervolgens er zelf uiteindelijk eentje verliezen. Het resterende eindspel zag er lastig maar niet onverdedigbaar uit: K+L+L+5 tegen K+L+P+4. Gelukkig waren de 5+4 niet over het hele bord verspreid. De bewijslast lag uiteraard bij wit. Niet eenvoudig, waarbij een halfje ons de teamwinst zou opleveren. Na lange tijd zwoegen besloot wit een loper tegen Steven’s paard te ruilen. Dat was het eerste lichtpuntje want ongelijke lopers resteerden. Niet veel later was het overduidelijk remise. Steven bleef daar als enige van de diverse aanschouwende ASV-ers rustig onder. Zijn tegenstander had een vrije randpion met de verkeerde kleur van het promotieveld. Natuurlijk hebben wij rotsvast vertrouwen in Steven. Het was voor onze bloeddruk echter wel zo fijn geweest als hij zijn koning gelijk daar in de hoek geplempt had. De noem het maar elegantere oplossing maakte ook remise en daarmee alweer een teamoverwinning van het Venijnige Vijfde.
Verslag: Roy Vink